Ook ik heb met tranen in mijn ogen gekeken naar de laatste aflevering van “Over mijn lijk”. Wat een mooie mensen…de kracht en vastbeslotenheid om alles uit het leven te halen als het nog kan. De moed van het accepteren en het kiezen voor de dood wanneer het voor hen genoeg is. Diep respect!

Met mij zijn heel veel mensen onder de indruk van deze mensen, menigeen is er stil van en bewondert deze mensen.

Daarom weet ik dat in iedereen ‘iets’ zit wat dieper is dan de oppervlakkige kanten die we aan elkaar laten zien. We worden geraakt door verdriet, we voelen de pijn van degene die pijn en verdriet hebben. We kunnen ons verplaatsen in de hopeloosheid van de situatie als je afscheid moet nemen en je geliefden achter moet laten. Niemand blijft daar koel onder; het raakt ons allemaal…

Maar als we dat toch allemaal kunnen voelen en kunnen meeleven, waarom doen we elkaar dan toch steeds nog zo vaak pijn? Waarom negeren we elkaar, veroordelen we elkaar, hebben we overal een (vaak negatieve) mening over? 

Waarom verplaatsen we ons niet méér in andere mensen?

Waarom zijn we zo bezig met ons eigen ‘plan’? Er is niets mis mee om bezig te zijn met je eigen doelen in het leven, je geluk na te jagen, maar sta er ook eens bij stil bij hoe het voor mensen om je heen is wanneer jij zo druk bezig bent met jezelf. Altijd jagen, altijd beter, mooier, slimmer, leuker,  willen zijn dan een ander. Altijd competitie. 

Denk eens aan een ander, vraag je eens af hoe zal het leven er voor hem/haar uitzien? Ga in gesprek, toon belangstelling en wees betrokken. Laat ieder in zijn/haar waarde; we zijn allemaal uniek. We hebben allemaal onze eigenaardigheden en bijzonderheden. Hoe mooi is dat?

Oordeel niet maar wees blij met de verschillen tussen ons allemaal. Dring niemand iets op: wat voor de één werkt, doet dat bij een ander misschien niet. Accepteer dat we allen anders zijn maar in wezen gelijk zijn als mens! 

Kortom, doe inderdaad eens lief!